Laat dit nu een herfst zijn waarbij ik echt aan het loslaten ben en nieuwe ervaringen weer ruimte mag geven. Het loslaten heeft voor mij met oude patronen te maken, mijn vasthouden aan de stem van mijn moeder. Haar stem klonk nog zo vaak in mijn hoofd, ook al is ze al vele jaren geleden overleden. Waarschijnlijk heeft ze haar stem vaak gebruikt om me te behoeden voor de grote bozen buiten wereld, alleen is de stem die nu is overgebleven vaak niet zo vriendelijk en positief. De stem die is overgebleven werkt samen met mijn innerlijke criticus en ze zijn heel lang erg belangrijk voor mij geweest om mijn leven vorm te geven.

“Zorg dat je je netjes blijft gedragen, anders hoor je er niet bij. Worden anderen boos of gaan ze over je grenzen, blijf lachen en geef ze de ruimte” of “Die opleiding op HBO niveau voor Holistisch Leefstijl Coach is veel te hoog voor je gegrepen, denk aan de consequenties als je dat niet haalt. Je kan zo weer die burn-out in vallen en dan heeft het je veel geld gekost. Daarnaast heb je tijd gestoken in jezelf en niet in je dierbaren om je heen.”, zomaar 2 voorbeelden van die stem. Op slechte dagen was de stem nog erger, ze maakte verwijten, veroordeelde en was kwetsend. Ik werd daar erg achterdochtig van, waardoor ik juist de verkeerde mensen vertrouwden. Soms werd ik angstig en vaak maakte dit me depressief.

Al jaren heb ik veel verschillende therapieën, cursussen en boeken verslonden. En eigenlijk kan ik zeggen dat ik met succes me al ontdaan heb van heel veel van de angsten, oordelen en zelfs mijn depressies heb ik weten te kunnen dragen. Dit door simpel weg er helemaal in te gaan zitten, iets wat alleen kon als ik me helemaal aan het gevoel van depressie kon overgeven. Al het zwart en negatieve toe kon laten, zonder tegenstribbelen. Doodeng kan ik je zeggen…

Maar deze herfst heb ik me mogen ontdoen van een laatste puzzelstukje. Met hulp van een groep lieve en ervaren mensen heb ik mijn moeder haar plek gegeven die ze al zolang hoorde te hebben. En misschien denk je dan: dat werd tijd of mooi dat je daar vanaf bent. Maar het gekke is, dat dit loslaten in eerste instantie rouw gaf. Veel tranen, een gemis en een leegte waren daar ineens. Een ware storm woedde er in mij, alles moest zich op nieuw herschikken. Mijn loyaliteit, mijn eigen plek in mijn eigen leven en hoe ga ik dan nu om met gedachten die negatief zijn? Maar ook de volwassen in mij is naar boven gekomen, wat is haar plek tussen al mijn al bestaande innerlijke ikken.

Een tijd na het loslaten van deze belangrijke stem voel ik dat mijn moeder me nu veel beter kan helpen vanaf haar nieuwe plek. Ik voel me rustiger en voel me ook echt meer tevreden met mezelf. Ik neem meer tijd om gewoon wat te kleuren (ben echt kleurboeken aan het vol maken), meer stil te staan bij het hier en nu en zorg in kleine dingen beter voor mezelf. Zo heb ik mijn telefoon nu standaard op slaapstand staan, drink geen koffie meer voor het ontbijt en ben me dagelijks meerdere keren bewust hoe ik me voel. Ook voel ik een vertrouwen dat ik als volwassen nu zoveel meer aan kan. Ik heb mezelf ont-moet en eigenlijk vind ik mezelf echt wel bijzonder, sterk en mooi.

Dit persoonlijk verhaal wilde ik delen om aan te geven dat jezelf ont-moeten geen magie is, het is soms echt niet zo prettig en het is een lange weg die begint bij een eerste stap. Maar het is voor iedereen mogelijk om vriendelijker te kijken naar jezelf en je te ontdoen van je oordelen over jezelf. Stapje voor stapje. Wil je samen hierin een stapje wagen, neem dan contact op en we kijken samen naar welk stapje dit voor jou mag gaan worden.

Deze blog is met aandacht geschreven.
Door mijn dyslexie is het mogelijk dat
deze mail taal, lees en spelfouten bevat.